sadece silik bi sabah kahvaltısı hatırlıyorum.
güçlü sandığım o ev pek bi narin çıktı.
evcilleşemeyişimi şimdi şimdi anlar oldum.
hep başka bir şey sandım.
dışarının güzelliğini,içerinin belirsizliğinden güzelleştirdim belki kendime.
"sokakta"lığı o yüzden bu kadar sevdim.
oysa çocukluğum mutlu anılarla dolu.
değişim nasıl mümkün?
ben buyum işte,cemreyim. Ve hep cemre kalıcam.
budur da zaten isteğim.
bi düşün!
değişmedin mi?
kaç yaşındasın?
büyüyünce değişecek misin?
ben şimdiden söyleyeyim,
ben bundan böyle, şimdi olduğum gibiyim.
1 yorum:
Osmanlar Süleymanlar yada Oğuzhanlar, eve geç geldiklerinde kapıyı sessizce açmaya özen gösterip ayaklarının ucuna basarak yatak odalarına doğru süzüldüklerinde onları Nerimanlar, Zehralar yada Aslılar ellerinde merdaneyle karşılarlardı.
Ne güzel, ne sıcak günlerdi onlar.
Oysa Berkeler Kaanlar yada Ousanlar yalandan "toplantıdayım hayatım" gecikebilirim diye bir sms attıklarında gecenin bir yarısı eve gelip önlerinde cappuccinoyla digiturk karşısında kıçlarınını devirip uyuyakalmış Mervelerle Cansularla yada Ayşelerle karşılaşıyolar.
değişim böyle bişey olsa gerek..
Yorum Gönder